De familie Bernaert heeft altijd iets met brouwen en bier te maken gehad. Achtereenvolgens hadden we overgrootvader Georges, grootvader Wilfried, vader Georges (beter bekend als Jo) en sinds kort ook zoon David. “Alles is begonnen bij mijn overgrootvader een landbouwer, en een van diens zonen Georges. Omdat hij niet de eerste in rij was en dus geen aanspraak maakte op de boerderij nam hij een brouwerij over van de familie Houvenaghel, die slechts een verbeterd tafelbier met weinig graden verdeelde. Toen der tijd kwamen de mensen hun kannen bier vullen bij de brouwer. Maar met de komst van Wereldoorlog 1 eisten de Duitsers het vele koper op en viel de brouwerij stil. Na de oorlog werd er heropgestart. Intussen was mijn vader, zoon van Georges, Wilfried op internaat in het college van Roeselare beter bekend onder het ‘Klein Seminarie’. Het werk nam steeds maar toe en mijn vader moest helpen in de brouwerij. De zaak had de grote van 7 paarden met leveringen tot aan het klooster van Deinze. De grote van je zaak werd toen uitgedrukt in hoeveel bedrijfspaarden je bezat. Naar Deinze was een vierdaagse tocht met tussenstops bij een afspanning waar paard en mens de nacht konden doorbrengen. Weet je dat we, toen, gebruik konden maken van bronwater met een diepte tot 256 m. Maar omdat dit reeds in gebruik was voor Ostend Thermal Palace, hebben wij het nooit mogen exploiteren. Er werd daarmee dan bier ‘zéro huit’ geleverd in vaten. Van flessen en pilsbier was er nog geen sprake. Toen kwam Wereldoorlog 2 waar de Duitsers voor het aanmaken van kogels weer het koper opeisten. En weer lag de brouwerij plat. Dat de brouwerij Bernaert op dat moment een groot aanzien had, kan men afleiden uit het feit dat de nog steeds bestaande bunker op de hoek van de Sluisvaartstraat, Duinenweg en het pad door de duinen naar de zee de “Batterij Bernaert” noemde. Na WO 2 ging Wilfried samen werken met brouwerij Dewulf. Vanaf 1961 deed hij dit opnieuw volledig in eigen beheer en op de oorspronkelijke plaats (in Middelkerke aan de hoek van de Duinenweg met de Sluisvaartstraat.), maar als drankenhandel en niet meer als brouwerij. Thuis waren we met 11 kinderen, ook wij werden naar Roeselare het klein seminarie gestuurd voor telkens 3 weken. In het jaar 1974 nam ik de volledige drankenhandel over en werkte er met hart en ziel in tot in het jaar 1992.” Georges Bernaert